Ik geef toe, lezer, dat het zelfgemaakte etiket voor deze muziek, een hele mond vol is, maar dat kon even niet anders. We hebben hier namelijk te maken met een bijzonder fenomeen, want dat zijn de drie heren van Los Pirañas wel. Ze kennen elkaar al heel lang, want ze liepen ooit samen school, maar in de loop der jaren gingen ze elk hun eigen weg. Gitarist en elektronicus Eblis Alvarez was één van de Meridian Brothers en zat bij Chúpame el dado, waar hij drummer Pedro Ojeda tegenkwam, die op zijn beurt ook bij Romperayo zat. Bassist Mario Galeano was dan weer drijvende kracht achter Frente Cumbiero en vooral Ondatropica…allemaal projecten, of liever “bands”, die elk in hun eigen segment, méér dan nationale bekendheid genoten.

Een jaar of tien geleden besloten de drie heren om samen wat te gaan doen en dat werden dus Los Pirañas, waarmee ze nu aan hun derde plaat toe zijn. Die is volledig instrumentaal en valt eigenlijk redelijk snel in woorden uit te drukken: dit is muziek die op twee pijlers staat. Enerzijds is dat de ritmesectie, die stààt als een huis en die uit de schier eindeloze reeks Latijnse ritmes put, die de Colombiaanse muziek typeren (cumbia, champeta, tropicalia, salsa….) en anderzijds heb je de gitaar die, middels zeer uitgebreid gebruik van allerhande elektronische foefjes, een veelheid aan tonen en klanken uitstuurt, die je gemakshalve als “surf van vandaag” kunt omschrijven.

Als je deze plaat herhaaldelijk beluistert, valt het je op, dat de “riff” erg belangrijk is voor de drie: de meerderheid van de nummers zijn eigenlijk niet veel meer dan riffs, die ontiegelijk vaak herhaald, gevarieerd en geparafraseerd worden. Dat riskeert bij momenten enige monotonie, maar dat risico wordt beperkt gehouden doordat de ritmes bijzonder gedetailleerd uitgewerkt worden. Resultaat is een spacey trip van een kleine veertig minuten, binnen dewelke de groep je langs de gevarieerde landschappen van haar land leidt en je meeneemt naar de jaren ‘ 50 tot ’70 van vorige eeuw.

Ik ben wel een beetje bang dat dit soort muziek slechts bij een beperkte groep luisteraars zal aanslaan: dat is altijd een risico bij instrumentale platen en doordat je al iets van het Colombiaanse muzieklandschap moet kennen om één en ander helemaal te kunnen begrijpen, wordt het de luisteraar niet echt gemakkelijk gemaakt. Mondjesmaat mee beginnen, lijkt mij de passende attitude. Beetje bij beetje ontdekken en na enkele keren ben je er wel mee weg.Leuke plaat, die alweer niet toevallig op Glitterbeat uitkomt…

(Dani Heyvaert)